Depresja

Katalog wyszukanych fraz

Depresja

The miomir show

Taki ciężkawy temat na lato Wam przygotowałam
Wiadomo, że jest chorobą, na szczęscie można z niej wyjśc. Ale czy mieliście jakąs z nią styczność, może Wasi bliscy chorowali? Co sądzicie o ludziach z depresją? Boicie się ich, jest ich Wam żal, a może chcecie im jakoś pomóc, albo zupełnie Was nie intersują? Ciekawi mnie Wasze zdanie

Ojjj!!! Aduś! Fajny temat To ja może na własnym przykładzie...
Miałam konkretną depresję jakieś dobre pół roku - od września zeszłego roku; z powodu choroby. Niby nic wielkiego, bo wiele osób ma tarczycę, ale zaczęło się nieciekawie, zaczęły mi baardzo wypadać włosy, ogólne złe samopoczucie, przygnębienie. Od września do marca robiłam badania,coby znaleźć przyczynę....wszystkie badania były niby ok. Moja frustracja sięgała zenitu ;-/ Aż wreszcie trafiłam do kliniki w Katowicach i tam po kolejnej serii badań wykryto niedoczynność tarczycy (i kilka innych niewielkich dolegliwości) Włosy przestały wypadać aż tak bardzo(choć gitesowo nie jest) Wydaje mi się że depresja minęła-zdążyłam już przywyknąć trochę do tej myśli, bo tak z drugiej strony stresowanie się nic mi nie da, a nawet może pogorszyć stan zarówno ciała jak i duszy ;-)
Pozdrawiam wszystkich-wesołych i smutnych; optymistów jak i pesymistów
Z depresją wśród bliskich styczności na szczęście nie miałam,ale gdyby ktoś z nich,czy np moja kumpela zachorowała robiłabym wszystko aby jej pomóc.nie zostawiłabym jej nawet gdyby chciała.a co do osób,których dobrze nie znam,a które mogłyby chorowac?nie pomogłabym pewnie bo myślę,że w wypadku tej choroby mogą pomóc tylko osoby do których chorzy mają zaufanie.to ciężka choroba,dobrze,że można z niej wyjść
Aga_B, tak offtopując to TARCZYCĘ ma każdy człowiek bo to jest taki GRUCZOŁ. Możesz miec co najwyzej chorą tarczycę np. mieć niedoczynność lub nadczynność itd. Ja też mam niedoczynność tarczycy i już się pogodziłam z tym, ze do konca zycia bede brać ten Euthyrox... no ale cóż poradzić...

A co do depresji, ja nigdy nie miałam stycznosci a gdybym już miala styczność z kimś chorym to pewnie chcialabym jakos pomóc, chociaż nie wiem czy czułabym się na siłach. Chyba starałabym się najpierw jakąś fachową pomoc uzyskać...

Ja miałam depresję spowodowaną śmiercią Dziadziusia i rozstaniem z chłopakiem (te 2 rzeczy zbiegły się w tym samym czasie)... Przez około rok płakałam z byle powodu, nic mi się nie chciało, spałam praktycznie cały czas, nigdzie nie wychodziłam... Mama chciała mnie wysłać do psychologa, ale nie dałam się namówić... Czas zagoił rany i jest już dobrze, choć zmieniłam się radykalnie...
zeby pomoc osobie, ktora ma depresje trzeba miec strasznie duzo sily wewnetrznej... ja wiele razy myslalam ze nie dam rady, i ze sama sie zalamie... moja kolezanka niestety sobie nie radzila z klopotami... byla bardzo zalamana... chciala popelnic samobojstwo (wtedy jej jeszcze nie znalam, ale jak mi o tym powiedziala to byl dla mnie strazny szok)... na szczescie sie za bardzo bala na ten krok... pozniej zaczela sie ciac, byla ciagle przygnebiona, prawie ciagle plakala... w sumie nie wiem co ja i moja przyjaciolka zrobilysmy, ale sie udalo... najpierw bardzo duzo rozmawialysmy, naprawde bardzo duzo... znalazla w nas osoby, ktorym moze powiedziec doslownie wszystko... pozniej namowilysmy ja na wizyty u psychologa. teraz juz sie nie tnie, nie ma mysli samobojczych, jest normalna zadowolona dziewczyna... niestety boimy sie ze to wszystko moze wrocic...
Miałam takie przypadki wśród bliskich ale nawet mi się nie chce pisać o tym, cięzko mi przypominać sobie to wszystko. Nie za ciekawie, tyle tylko powiem.
moze za bardzo sie wywnętrzam ,nie chce zebyscie pomyślaly ze jestem jakąś wariatka,ale o tej chorobie trzeba pisać.Najwyżej wywalicie mnie z forum ja mialam 2 w 1 tzn mam nerwice natręctw (ogladałyscie Dzień Swira??)No i do tego przylątala sie depresja bo te choroby sa powiazane ze soba.trafilam do szpitala na 6 tygodni.Ale widzialam tam ludzi w owiele gorszym stanie niz ja więc stwierdzilam że pora wziąć sie w garść i nie uzalać sie nad sobą.z wlasnego doswiadczenia wiem że trzeba pomoc osobie z depresja w odbudowaniu poczucia wlasnej wartosci.aha i taka osoba nie może miec wolnego czasu ,musi caly czas cos robic ,żeby za dużo nie myśleć

Aga_B, tak offtopując to TARCZYCĘ ma każdy człowiek bo to jest taki GRUCZOŁ. Możesz miec co najwyzej chorą tarczycę np. mieć niedoczynność lub nadczynność itd
Przecież napisałam że mam niedoczynność
Reichea, czytaj proszę dokładnie, bo troszkę się poczułam jak głupiutka dziołszka, która nie wie że każdy człowiek ma tarczycę. Tylko nie odbierz tego proszę jak atak na Twoją osobę

...Niby nic wielkiego, bo wiele osób ma tarczycę...

to bylo apropos tego - czytam dokladnie. Chcialam to "naprostowac" dlatego ze czesto slysze jak ktos mi mowi, ze jest chory na tarczycę (uwazajac to za nazwę choroby).

moze za bardzo sie wywnętrzam ,nie chce zebyscie pomyślaly ze jestem jakąś wariatka,ale o tej chorobie trzeba pisać.Najwyżej wywalicie mnie z forum ja mialam 2 w 1 tzn mam nerwice natręctw (ogladałyscie Dzień Swira??)No i do tego przylątala sie depresja bo te choroby sa powiazane ze soba.trafilam do szpitala na 6 tygodni.Ale widzialam tam ludzi w owiele gorszym stanie niz ja więc stwierdzilam że pora wziąć sie w garść i nie uzalać sie nad sobą.z wlasnego doswiadczenia wiem że trzeba pomoc osobie z depresja w odbudowaniu poczucia wlasnej wartosci.aha i taka osoba nie może miec wolnego czasu ,musi caly czas cos robic ,żeby za dużo nie myśleć

Jamajko - nikt Cie nie wywali, a tym bardziej nie nazwie wariatką, bo jeśli by to zrobił, dostałby bana i tyle. Wiem, że o tym trzeba pisac, dlatego załozyłam ten temat. Miałam zrobić to dawno, ale chyba nie byłam gotowa. Teraz jestem, bo wyszłam z depresji. Już nie jem leków (brałam prawie rok), nie chodze do lekarza. Nadal mam jednak stany lekowe, nerwice żołądka i serca. Kiedy czegoś się boje od razu chce mi się wymiotować. I serce boli, strasznie. Jestem po terapii u psychologa i po wizytach u psychiatry. Długo jednak nie mogło do mnie dojśc, że jestem ... chora psychicznie. Wstydziłam sie tego. Teraz wiem, że niektorzy mają chore serce, niektórzy chorą wątrobe, a niektórzy chorą dusze. Mam tylko nadzieje, że to wszystko już za mną i że to nie wróci.
I jeśli macie kogoś takiego, kto jest chory, pomózcie mu, nawet gdyby nie chciał. Niech wie, że ktos jest z nim, że ktos się nim interesuje. I błagam - nie mówicie tylko - weż się w garśc, bo jesteś leniem itd. Bo sam się raczej nie weźmie, trzeba pomóc. Zresztą inaczej sie w tego wychodzi, kiedy ma się wsparcie, i to nie lekarza, tylko kogoś bliskiego.
Też myśle że trzeba o tym pisać....w mojej rodzinie ciocia była w depresji.....to było jakieś 6-7 lat temu i trwało chyba 1,5 roku.....nie chce się za bardzo rozpisywać bo zupełnie nie były to przyjemne czasy....z tego co pamiętam to pomogli jej moja mama i jej ówczesny chłopak który teraz jest jej mężem ....
Mnie bardzo pomogła moja psiapsiółka i bardzo jej za to dziękuję
kiedyś bardzo cierpiałam. (czasem tak mam, ale tamten przypadek był straszny), ciągle ryczałam przez parę dni. chciałam popełnić samobójstwo, po prostu nie widziałam potrzeby aby dłużej żyć. usłyszałam wtedy o stronie internetowej coś tam z przyjaciółmi właśnie dla osób chcących się zabić. napisałam do nich, i czekałam na odpowiedź. dobrze, że pojawili się przy mnie prawdziwi przyjaciele, bo zdążyłabym się 10x zabić, zanim oni odpisali.
tak więc najlepsze lekarstwo na depresję to przyjaciel.
a jak komuś jest smutno może pogadać ze mną.
Ja miałam styczność z nerwicą obsesyjno-kompulsywną. Czasami podejście ludzi dotkniętych tym problemem może drażnić bo dla nas jest zupełnie niezrozumiałe. Nie potrafimy zrozumiec co siedzi w głowie drugiej osoby więc dużą wagę należy przykładać do słów, które się wypowiada. Nie należy krzyczeć, że dana osoba robi jakąś rzecz po raz wtóry czy myśli o czymś co dwie minuty i nie może przestać czy krzyknie na nas bez większego powodu. Należy się wykazywać dużą cierpliwością, trzymać nerwy na wodzy ale z drugiej strony jeżeli nam na kimś zależy to oddamy swój czas i wszystkie siły by pomóc!
Ja jestem z tych osób co muszą mocno na siebie uważać bo depresja w każdej chwili może powrócić. Po tym jak przez 1.5 roku byłam wyłączona z życia naprawdę nie mam ochoty tam wracać. W ogóle jak tylko sobie to przypominam to jakoś mi tak dziwnie...
Heh przygnębienia,dołki i depresje to moja specjalność Nie ma się tu z czego cieszyć, bo nienawidze tego. Zaczeło się może jakieś 4 lata temu, kiedy zaczełam myśleć już nie jak dziecko, któremu zależy na mamusi i ojcu ( )
Stałam sie troche zbyt wybuchowa... może nie słownie, ale moje ręce cierpiały. Ostrze stało się moim przyjacielem w bólu, dawało mi jakiegoś rodzaju ukojenie.
Kiedy miałam kryzys...poszłam do łazienki i byłam już pewna,że skończe. Ale wtedy pomyślałam o mamie i wróciłam z płaczem. Teraz, przez ten rok nic mi nie było, no nic a nic To tylko i wyłącznie dzięki bliskim mi osobom, takim np. jak Tenebra :* Jedna z tych które mnie wyciągnęły z bagna.
Ale coś teraz czuje, że mnie bierze... może to już "jesienna deprecha"? Chciaż lato leszcze trwa...
choruję na nerwicę od dawna, ale nie lubię o tym mówić. przez ostatni rok miałam depresję na tym tle i zjadłam tyle świństw, że aż żal...
Wiecie co? Zaskoczył mnie ten wątek, pozytywnie Zakładając go nie myślałam, że az tyle będzie postów, które są pisane na podstawie własnych przezyć ! Ale ciesze sie, że się odważyłyście i dziękuje ! Ja sama wstydziłam sie tego, że jestem chora, wstydziłam sie chodzić do psychologa, a do psychiatry to juz w ogóle! Kupowałam leki ze spuszczoną głową, i największe katusze przeżywałam, jak za mną stała kolejka a panie w aptece mówiła"ale po tym może się chceić strasznie spać" itd itp. Potem jakos przeszło i teraz moge o tym mówić, choć i tak wstyd jeszcze jakiś jest. A jak mnie dopadnie jedna z nerwic, to po prostu mówie"brzuch/serce mnie boli"
depresja normalna rzecz .... moja ciotka ma depresje lub nie wiem co jej jest doslownie stało sie z nia cos strasznego mowi : nie umiem jezdzic na rowerze , za 5 minut wsiada na rower i jezdzi , ja nie umiem gotowac potem mowi ze cos tam ugotowala 2 dni temu , 100 papierosow dziennie poszla do sklepu po fajki ze 100 zloty a wrocila bez reszty .... wszytsko po smierci matki i problemow .... coraz wiecej ludzi dotyka depresja i nic w tym dziwnego....

A jak mnie dopadnie jedna z nerwic, to po prostu mówie"brzuch/serce mnie boli"
no... dokładnie, moja nerwica np. potrafi imitować ostry ból zamostkowy, brali mnie na badania bo podejrzewali, że mam coś z sercem :|
Mnie chyba znowu załamanie nerwowe zaczyna brać...
Mamm dlaczemu ?? .... Nie łam się całkowicie szczęśliwe życie byłoby ..... nudne
mandi14, wszystko zaczyna mnie przerastać...
Ale karteczki chyba niee .... Przecież to takie podniecające .... A tak na poważnie....Raz jest lepiej raz gorzej.... Jak dla mnie to często jest gorzej ale potem dzieje sie coś prawie nieistotnego i znowu happy!... Ehh to życie .... Mamm trzymaj się
mandi14, dzięki
Nie powiem, ale to forum pomaga na smutki
Wystarczyły karteczki, by człowiekowi lżej się na sercu zrobiło...
Ale w piątek, to miałam megadoła- pierwszego takiego od dłuższego czasu...
Ojej co otwieram jakiś tamet to tam.. KARTECZKI.. ale się podnieciłam ... ojjjjjjj...
No to ja też właśnie wpadlam w doła....Życie to dopiero jest nie fair

Ale w piątek, to miałam megadoła- pierwszego takiego od dłuższego czasu...

Będzie dobrze

Będzie dobrze
musi byc...
Pewnie tak
Hm, jeszcze sie tu nie wypowiadałam...
Nigdy nie spotkałam się z poważnym stanem depresji wśród znanych mi osób, każdy ma jakieś więsze bądź mniejsze doły, ale nikt nie miał do czynienia z prawdziwą depresją. Nie chce pisać za wiele, żeby nie wyszło, że ja się uważam za jakąś szczególnie nieszczęśliwą jakby inni ludzie nie mieli gorzej ode mnie, bo wiem że mają, ale jakoś moja sytuacja rodzinna i ja sama jakoś nie jest mi powodem do szczęścia. Mam wrażenie jakbym trwała w jakimś stanie "depresji ukrytej". Często nachodzą mnie myśli, że właściwie co ja tu robie, momentami czuje, że najchętniej odciełabym sie od tego wszystkiego bo mam dość ludzi, którzy robią sie coraz głupsi, dość świata który już nie jest taki jaki być powinien i tego typu inne rzeczy. Bardzo rzadko, ale czasem nie wytrzymuje i rycze z tych wszystkich powodów, w niczym nie znajduje pocieszenia. To sie tak zbiera i zbiera, choć o tym nie wiem, pewne wydarzenia, jakieś niemiłe sytuacje z życia codziennego są tymi kroplami w mojej czarze goryczy, aż w pewnym momencie zdarzy sie coś co już będzie ponad moje siły. Póki się trzymam to się trzymam i to mocno, ale kiedy już pękne to na dobre. Potrafie leżeć na łóżku, nie jeść i nie być głodna, patrzeć tępo przed siebie i nie myśleć o niczym, tylko ot tak płakać aż do wyczerpania, z nikim nie chce mi sie rozmawiać, nikt mnie nie obchodzi, świat mógłby się walić i palić, myśli i mowa stają mi się zbędne... Nie wiem czy to normalne i nie obchodzi mnie to, bo dopóki potrafie się podnieść po tym z łóżka i dalej wykonywać codzienne czynności, wiem że sama sobie moge pomóc, a jeśli nie ja to już nikt inny.
Dlatego depresja to coś o czym nie mam zdania, bo nie wiem jakimi słowami opisać ludzi , którzy tak żyją i jak oni sobie radzą z codziennością; ci ludzie którzy znajdą sie w takim stanie i z niego nie wychodzą. Nie wyobrażam sobie co bym zrobiła jakbym utknęła w czymś takim na dobre i miała dalej żyć. Nigdy nie pragnęłam śmierci i nie mam zamiaru jej pragnąć, ale powrót do "normalności" byłby niewyobrażalny.
Ja chciałam umrzeć, wiele razy. Czasem żałuje, ze tego nie zrobiłam.

Ja chciałam umrzeć, wiele razy. Czasem żałuje, ze tego nie zrobiłam.

Niedobrze. Gdy ktoś umiera zmienia sie cały świat...Nawet nie zdajemy sobie sprawy ile mozemy znaczyć dla innych ludzi. Mi też czasami jest cięzko, ręce opadają, wyć sie chce i nawet wykupienie połowy rossmana nie poprawia humoru. Ale zawsze staram sie być silna, zacisnąć zeby i usmiechnąć sie przez łzy, a co najważniejsze nie zamykac sie w sobie, bo to tylko oddala od ludzi. Poza tym moim zdaniem nie ma sensu porównywać swoich cierpień do zmatwień innych ludzi. " Zawsze znajdą sie lepsi i gorsi od ciebie" . Kazdy żyje swoim zyciem i nikt nie powinien mieć wyzytów sumienia z tego powodu ze cierpi. Ale nie dawajcie sie smutkowi... za często.

Koniec mojego pseudomoralnego posta.
lexi, piękne słowa...

Często nachodzą mnie myśli, że właściwie co ja tu robie, momentami czuje, że najchętniej odciełabym sie od tego wszystkiego bo mam dość ludzi, którzy robią sie coraz głupsi, dość świata który już nie jest taki jaki być powinien i tego typu inne rzeczy. Bardzo rzadko, ale czasem nie wytrzymuje i rycze z tych wszystkich powodów, w niczym nie znajduje pocieszenia. To sie tak zbiera i zbiera, choć o tym nie wiem, pewne wydarzenia, jakieś niemiłe sytuacje z życia codziennego są tymi kroplami w mojej czarze goryczy, aż w pewnym momencie zdarzy sie coś co już będzie ponad moje siły. Póki się trzymam to się trzymam i to mocno, ale kiedy już pękne to na dobre.
ja też...coś takiego własnie niedawno przeżyłam....ale już jest ok.

lexi, piękne słowa...

lexi napisał/a:
Gdy ktoś umiera zmienia sie cały świat...Nawet nie zdajemy sobie sprawy ile mozemy znaczyć dla innych ludzi.

Czysta prawda...

Mi tez zdarzaly sie dni i chwile w ktorych myslami ,chcialam jak najszybciej zniknac z tego swiata,zawsze nachodzila mnie pierwsza mysl,ze niemam poco i dla kogo zyc!,ze mam juz wszystkiego serdecznie dosyc.......

zawsze nachodzila mnie pierwsza mysl,ze niemam poco i dla kogo zyc!,ze mam juz wszystkiego serdecznie dosyc.......
A do tego jeszcze dojdzie myśl, że nawet dla siebie samej nie chce sie żyć, że się w życiu na nic praktycznie nie czeka, tylko sie trwa w pustej egzystencji i mega depresja gotowa....

[ Dodano: 2006-08-18, 20:27 ]
Moja kuzynka 2 lata temu przeszla depresje (obecnie ma 16lat), przez pierwsze 2 miesiace nie ruszała sie z łóżka! pozniej jak ciocia namawila ja aby w koncu poszla na zewnatrz bala sie zejsc po schodach. przerazalo ja wszystko co sie tylko dzialo wokol, krzyczala ze nie chce jej sie zyc i ze ma juz dosyc wszystkiego. nie bylo mowy o wizycie u psychiatry heh jak by do niego dotarła jak bała sie świata? Lekarz przyjechał do niej, wmusil w nia tabletki i dzieki Bogu z tego wyszła... trwało to w sumie dobre 4 miesiące. Odzyskała sens życia i teraz juz jest naprawde Ja w zeszłym roku przezylam cos podobnego,moge powiedziec ze to byl stan poddepresyjny. Kilka wydarzen zbieglo sie w jednym terminie. Napad,matura (niepewność wyników bo o maly włos a bym ją oblała),rozstanie z chłopakiem,rozmowy o rozwodzie rodziców dramat!! przez wiele dni nie wychodzilam z domu. Przed tymi wszystkimi wydarzeniami zaczelam robic prawo jazdy, mialam 3-tygodniowa przerwe pomiedzy teorią a jazdami. wtedy wszystko zaczelo sie sypac... uswiadomilam sobie że przecież prawo jazdy było moim marzeniem odkąd skończyłam 8 lat. Tylko to mi wtedy pozostało, pomyslalam - sprobuje! Do domu mi sie nie chcialo wracac a za kolkiem czulam sie najlepiej na swiecie i wiedzialam ze dzieki temu jeszcze żyję.Zdalam za pierwszym podejsciem. jak powiedzial mi egzaminator: zaliczam pani egzamin pozytywnie to az sie poplakalam ze szczescia, jest to moja duma i cokolwiek by sie nie dzialo to zawsze bede o tym wspominac ze wiele musialam przecierpiec by moc znow sie cieszyc. A teraz nawet nie chce myslec co by bylo gdybym nie zdała do tej pory... Nigdy nie jest tak źle że mogłoby być gorzej Albo po prostu miałam szczescie
ja przez depresje schudlam w pol roku 11 kg
a teraz, jesinią, dopada was depresja? zimno, pochmurno, szaro, szron na tyłku... to trochę dołujące.
mnie nie dopada... wrecz przeciwnie, z własnego wyboru sie dołuję bo lubie.. ale to jest niegroźne
a mnie dopada depresja
Magda87, a co sie stało? <przytul>
czytałam ksiazke na temat depresji , coraz czesciej smutek jest mylony z depresją , ludzie sobie wmawiaja że mają depresje , sa oczywiscie ludzie ktorzy sa faktycznie chorzy na ta okropna chorobe .
martisiu, to taka jesuenna depresja nie lubie takiej pogody jak jest teraz za oknami
Ja na szczęście nie miałam do czynienia z depresją, bo to ciężki temat

martisiu, to taka jesuenna depresja nie lubie takiej pogody jak jest teraz za oknami

mam kilka propozycji wyjścia z niej:
-wizyta w sauni
-wizyta w solarium (lekarze nawet zalecają, aby jesienie i zimą czasem odwiedzać, ale tylko przez miesiąc i to też 4-6 sesji, nie więcej)
-tabliczka czekolady Lindt
-super impreza
-kupić płytę z nauka tańca kasi cichopek i marcina hakiela i się ruszać
Mnie doły dopadają najczęściej w niedziele,jak nie mam co robić i za dużo myślę,a teraz jeszcze tak pogoda:/ Zresztą każda z nas ma dni,kiedy czuje się benadziejna,nieatrakcyjna,niekochana i czuje bezsilność,a to wszystko przez hormony. jeżeli to jest tylko raz na jakiś czas,to samo za kilka chwil przechodzi,ale jeżeli ktoś pozostaje w takim stanie dłużej,to znaczy,że potzrebuje pomocy.

Mnie doły dopadają najczęściej w niedziele mnie tak samo oj tak... nienawidze niedziel...
Ja również nienawidzę takiej pogody.. aż nie chce się nic robić, wychodzić z domu, nie chce się żyć
Najlepiej bym cały czas w domu siedziała...

Ja chcę LATO

Ja również nienawidzę takiej pogody.. aż nie chce się nic robić, wychodzić z domu, nie chce się żyć
Najlepiej bym cały czas w domu siedziała...

Ja chcę LATO

a kto nie chce lata?! ale cieszmy sie dzisiajszym dniem bo jutro moze byc gorzej...
A ja nie chce lata! Chcę zime!!
Uwielbiam śnieg, sanki, bitwe na kulki Wiem wiem troche juz nie ten wiek
Choinki,święta,prezenty,sylwester

A na jesienną handre to najlepszy jest grzaniec opróżniony z dobrą kumpelą

Wiem wiem troche juz nie ten wiek

E, moi rodzice są od Ciebie 2 razy starsi i też zdjeżdżają na sankach
a ja lubię taką pogodę depresję miałam jakieś 3 lata temu, ale z tego wyszłam
teraz już nie jest tak źle, owszem często wpadam w dołek (a kto nie wpada) ale na szczęście mam przy sobie moja przyjaciółke, choć nie wiem jak ona może ze mną wytrzymać....bo bywam naprawde nieprzyjemna

tak jak anecia napisała wcześniej dziś depresja jest bardzo często mylona ze smutkiem, więc nie należy robić z igły wideł tylko poobserwować troszkę "ofiarę" i starać się jej pomóc, pokazać, że nie jest sama,że ma w kimś oparcie....bo to jest bardzo ważne
a ja własnie wpadłam w dól..i to totalny...wczoraj sie dowiedziałam ze mój dziadek umarł.. na dodatek między mna a moim chłopakiem sie sypie...widziałam go wczoraj z inna laska a on sie wypierał że to kolezanka...poza tym moja przyjaciólka sie na mnie wypieła i sie nieodzywa..widocznie w nowej szkole znalazła sobie jakas fajniejsza dziewczynę niż ja..wogóle jak patrze w lustro to mi sie chce płakac...jestem brzydka gruba i wogóle beznadziejna...a w domu ciagle sie kłocą rodzice..tata wyzywa się na mnie...
ja mam doła . Dzisiajszy dzień mnie dobił
o kurcze, dziewczyny nie łamcie sie!!! kazdy ma zły dzien ale pózniej jest lepiej!!!
uuu wisi nade mna widmo jesiennej depresji. uuuu patrze na swoje rady. zastosuje sie do czekolady, ale ostatnio jem jej tak duzo, ze raczej nie podziala. nawet z domu nie chce mi sie wychodzic
właśnie mnie dopadła...
dziewczyny nie wiem co sie dzieje...poprostu już niewytrzymuje tego mojego beznadziejnego zycia..mam juz dosyc wszyskiego..niewidze sensu
Kinna, głowa do góry. Każdy ma dołki i górki. Sęk w tym, żeby uświadomić sobie, że nie jest źle. Moim zdaniem póki człowiek ma co jeść, pić, ma gdzie mieszkać i do kogo otworzyć usta- nie jest źle. Jasne, że w życiu chodzi też o coś więcej niż zaspokojenie podstawowych potrzeb cielesnych, ale jeśli mamy tę podstawę to znaczy, że źle być nie może (tymbardziej, że wielu osobom brakuje w życiu tego fundamentu). Główka do góry Kinna, jeśli nie jest źle to znaczy, że jest dobrze, trzeba to tylko dostrzec
tak Gwiazdka ale co mi po takim domu do którego boje sie wejśc? Co mi po kimś kto sie na mnie wyżywa za swoje niepowodzenia? Co mi po tym że mam gdzie mieszkac jak w domu sie czuje jak w wiezieniu? obserwuja kazdy krok, musze ich prosić o kazde wyjscie z domu pytaja z kim sie spotykam i gdzie i ze mam byc za godzine...mam 16 lat ... chłopaka ... kolezanki..musze sie wyszumieć...niemoge całe dnie siedziec w domu i sie uczyc tak jakby oni chcieli....poprostu niechce tak zyc... chciałabym cos zmienic..postawić sie...chciałabym zeby bylo inaczej..chciałabym byc naprawde szczesliwa a to przeciez tak mało...:(
Kinna, starzy są jacy są.. ale pomyśl sobie, że za parę lat się usamodzielnisz i resztę życia spędzisz tak jak będziesz chciala. Te kilka lat w porównaniu z cały przyszlym zyciem to chyba jednak nie tak dużo? Moze spróbuj spokojnie pogadać z rodzicami.. bez awantur, bez krzyków... zapytaj dlaczego traktuja cie tak a nie inaczej.. naprawde spokojna rozmowa moze wiele zmienic - tylko trzeba w to uwierzyc.
Reichea, ma racje , spokojna rozmowa powinna wszytsko zalagodzić , jakie ja miałam jazdy przed świętami w sensie nie tym że mnie sie czepiali tylko sie klocili moi rodzice to pogadalam z nimi i odrazu lepiej , potulny ojciec jak baranek . A do domu az mi sie nie chcialo wracac . Nerwawmi nic nie załatwisz , ja to bardzo wylewna jestem czasem jak puszcze wiazane to az mi głupio . Wszytsko trzeba na spokojnie
Mam ogolnie dziwne zycie ale sie tym nie przejmuje mam pewne problemy ale staram sie zyc normalnie puszcze sobie muzyczke i zapominam o wszystkim .
ej ja też doła załapałam... mówiłam już wam że mój tato sobie lubi wypić, ale do tej pory sądziłam że nasza rodzina jakoś to wytrzyma. ale dziś mama oznajmiła że składa pozew o rozwód i to całkiem serio ;( nie wiem sama co robić...
Apsik!, strasznie mi przykro.. ale wydaje mi się, że powinnaś zrozumieć Twoją mamę i ją wspierać. Na pewno taka decyzja nie przyszła jej łatwo...
Apsik!, to przykre . Trzymaj sie .
Moi rodzice często mówią że juz nie chcą być ze sobą ale oni nie mają ślubu więc trudno jest im tak poprostu odejść.
Może się jeszcze jakoś pogodzą , albo ojciec zacznie się leczyć ?

tak Gwiazdka ale co mi po takim domu do którego boje sie wejśc? Co mi po kimś kto sie na mnie wyżywa za swoje niepowodzenia? Co mi po tym że mam gdzie mieszkac jak w domu sie czuje jak w wiezieniu? obserwuja kazdy krok, musze ich prosić o kazde wyjscie z domu pytaja z kim sie spotykam i gdzie i ze mam byc za godzine...mam 16 lat ... chłopaka ... kolezanki..musze sie wyszumieć...
A nie pomyślałaś, że rodzice nie robią tego Tobie "na złość" ale dlatego, że Cię kochają i chcą tylko Twojego dobra. Jasne, że nadopiekuńczość może męczyć ale uwierz, że dużo gorzej jest gdy nikogo nie obchodzi co i z kim robisz. A co do wyszumienia się... póki co masz 16 lat, nie sądzisz, że jeszcze kawał życia przed Tobą a i na wyszumienie przyjdzie czas?
dzięki dziewczyny... ja wiem, że to co tata robi jest złe ale nie umiem być na niego wściekła i go zostawić. mama mówi, że ona po prostu dla naszego dobra to robi, bo zamiast tracić na alkohol to pieniądze musiałby tato płacić na nas. ale ja juz nawet nie chce tych pieniędzy, tylko żeby był z nami
Apsik!, trzymaj się...
Apsik!, z jednej strony masz rację.. a z drugiej Twoja mama tez ma prawo do szcześcia.. ja wiem że to brzmi banalnie, ale czy jej nie należy się normalne życie, bez męza który pije?
A może po prostu jeżeli rzeczywiscie zacznie się sprawa w sądzie (nie martw sie, rozwodu nie uzyskuje się tak szybko), to Twojego tatę coś "otrzeźwi" i coś zrozumie..
dzięki. ja się staram rozumieć mamę i wiem że na jej miejscu też by mi było cięzko. i mi też będzie ciężko jak sie rozwiodą. ja się najbardziej martwię o to co tata zrobi, gdzie się podzieje... no ale póki co oswajam się z tą sytuacją i może kiedyś już tak nerwowo nie będę do tego podchodzić, w końcu to nie jest koniec świata...

no ale póki co oswajam się z tą sytuacją i może kiedyś już tak nerwowo nie będę do tego podchodzić, w końcu to nie jest koniec świata...
Dzielna z Ciebie dziewczyna. Wspaniała postawa. Ściskam ciepło
Apsik!, na pewno będzie dobrze! Wszystko się jakoś ułoży.. zobaczysz.

a z drugiej Twoja mama tez ma prawo do szcześcia.. ja wiem że to brzmi banalnie, ale czy jej nie należy się normalne życie, bez męza który pije?

z tym sie zgadzam, nie bede sie rozpisywac na ten temat, ale swoje wiem - moj ojciec poza tym, że duzo pił jeszcze zdradzal mame.. codziennie patrzylam jak ona sie wykancza..
Hm...depresja to okropność..Ja przez ok pół roku miałam dosyć,byłam wyszydzana przez pewną grupę,a przyjeciele uważali,że to moja wina,bo im odpyskowałam i byłam sama jak palec W dodatku miałam kompleksy,że jestem brzydka(trądzik) i jakby ,,chowałam w sobie emocje"No a jak wracałam do domu to byłam wściekła,co popsuło trochę kontakty.Chyba najgorsze było to,że ,,ci ludzie" w ogóle mnie nie znali,a wyzywali, a przyjeciel zostawili I wszyscy mówili,że ,,czemu ciągle masz doła!?Nie przesadzaj,inni mają gorzej" Wiem,że inni mają gorzej,ale ktoś mógłby mi wtedy pomóc.Chciałam wtedy,,rozwalić dom i wszystko wokół".Było,minęło..teraz takich ludzi omijam,mam nowych przyjaciół i wyleczyłam trądzik I przede wszystkim nikogo nie olewam,bo wiem jakie to straszne miałam wtedy tylko 13 lat
mój tata sie wyprowadził...
Ja w sumie kiedyś miałam tak masakrycznego doła, w ogóle nie widziałam sensu, żeby dalej żyć. Wiem, że to banalne, ale wtedy właśnie zostawiła mnie moja najlepsza "przyjaciółka". Po prostu się na mnie wypięła, nawet ze mną nie pogadała na ten temat, nic... Pół roku życia codziennie płakałam, jak w mordę strzelił. Teraz dzięki Bogu moje życie nabrało kolorów, mam 2 siostry z wyboru, nie chodzę już z tą laską do klasy i leję na nią

Dziewczyny, Kinna, Apsik!, trzymajcie się.
Kinna...niewiem co powiedzieć,nie wiem co bym zrobiła w twojej sytuajci.Grunt,że jesteś dzielna i sobie dajesz radę A z przyjaciółką też miałam podobny problem,aczkolwiek 2 lata temu..Było,minęło.
jakos sie trzymam i duzo mi pomaga tez mój chłopak który przechodził to smo co ja czyli rozwód rodziców jakies 8 lat temu...
Ważne jest to,żeby mieć bliskich przy sobie.Chociaż ja np nie lubię kiedy ktos mówi,,przykro mi" -wolę,jak po prostu jest.
a moj tata sie nie wyprowadzil

moglby to zrobic - bylo by lepiej i wyszlo na zdrowie mojej mamie...
u mnie w rodzinie 2 lata temu była tragedia ponieważ mojej najbliższej cioci męża siostra miała depresje od dawna na nią chorowała,leczyła się ale w końcu doszło do tego ze sie utopiła.Nikt tego nie może zrozumiec dlaczego... niby wszystko bylo ok i ni z tad ni z owat pojechala na rowerze i sie utupila zostawila 5 dzieci w tym najmlodsze ma teraz 3 latka...
A ja nie mam tragedii może żadnej,ale mam masakrycznego doła.Przez to,że moje koleżanki odebrały źle mojego smsa,zaczynają się ode mnie odwracać i traktują mnie jak nie powiem co Jest mi z tym przykro,bo ja je lubię i o pierdołach powinno się zapominać a nie niszczyć człowieka... Oby do matury...Po maturze jadę z koleżanką do Anglii i znajdę sobie nowych znajomych! ;(
a można wiedziec jaki byl to sms? nie przejmuj sie!!! napewno zapomna
Chodziło o to,że byłam w sklepie gdzie mogłam kupić prezent koleżance(składałyśmy się na parę prezentów) i chciałam kupić skoro będę w pobliżu a one potraktowały to tak,że sama chcę coś kupić,mam je w (3 literach) i że ukradłam im pomysł...
znowu dół...do Damiana sie przykleiła jakas laska i gapi sie na niego i łazi za nim i zaczyna juz zagadywać!! a to czy ma pozyczyc 20 groszy albo wysłac eska czy cos normalnie mnie tak skręca jak ja widze a najgorsze jest to ze chodze do innej szkoły i nie mam nad tym wszystkim kontroli ostatnio nawet cześciej sie mu ona śni niż ja...

ostatnio nawet cześciej sie mu ona śni niż ja...

mówi Ci takie rzeczy??
łeee mój to potrafił mówić : patrz jaka fajna pupa idzie ....
Kinna, tylko pamietaj zeby nie robic mu zadnych scen ani nic, bo to facetów tylko wkurza Ja w podobnych sytuacjach podchodze mojego tak, że pokazuje mu ze mam do niego pelne zaufanie
nie robie scen czy cos tylko ja to jestem taka że wytrzymuje do czasu a jak bede bardzo zła i mi sie nawinie gdzies w ciemnej uliczce to jej buzie zdeformuje
Ja mam chyba depresje szkolna Gdy byly ferie bylam zadowolona, dobry humor....a teraz;/ wkolko jestem smutna i zniechecona. W ten weekend wkolko plakalam:(. W tamtym roku byla podobna sytuacja, przejmowalam sie szkola i mialam jeszcze innych pare problemow. mama zachecala zebym poszla do psychologa ale wiem ze ludzie maja gorsze problemy, odmowilam i staralam sie ze w tym roku bedzie inaczej...ale nie wyszlo nie wiem juz co mam robic, poprostu nie daje rady:( moj chlopak i mama mowia zeby sie nie przejmowac, staram sie ale nie wychodzi. Nawet niechcemIch juz meczyc moimi problemami..chcem byc poprostu taka osoba jaka bylam kiedys....
Moim zdaniem Mama bardzo dobrze Ci radzi idz do psychologa, to zaden wstyd!
Nie trzeba mieć tragicznych przeżyć,zeby pujść i poprostu zasięgnąć porady, pamietaj,że
jak nazbiera sie dużo małych problemów i zmartwien może być już nieprzyjemnie.
Psycholog to naprawde dobre wyjście, moze zwykła ciepła rozmowa Ci pomoże?? A może
podsunie Ci jakieś rozwiązanie? Nie bój się prosić o pomoc gdy jej potrzebujesz
Wiem Moesha masz rację, tylko że ja się wstydze . nie chcem znowu zameczac mamy tym problemem;/
Ze mną moi rodzice chcą iść do psychologa co tu dużo mówić ześwirowałam ostatnio trochę nie można się ze mną dogadać , jakieś aktorskie przygrywki daję naprawdę potrafię się tak wydrzeć ze masakra , dzisiaj już ojciec nie wytrzymał , wczoraj nie wiem dlaczego popłakałam się . Nie mam jakiegoś problemu wiecie na tym tle hormonalnym , że palę , piję ćpam żeby zrobić rodzicom na złość , tylko mam takie napady że mnie już to męczy potrafię sama do siebie gadać mówić : i co z tego że jestem psychiczna . Aż sama siebie przerażam , moja mama na początku myślała że ja gram . Może mi to przejdzie .... a jaka chodzę wkurzona gdy zbliża mi się okres o ja lepiej nie podchodź .
Nie ześwirowałaś bejbe tylko jesteś oryginalna
Jesteś jeszcze młoda, na pewno masz sowje jazdy, ale z tego wyrośniesz!
Zobaczysz za pare lat jak sobie przypomnisz co wyrabiałaś to sobie pomyślisz:Boże jaka ja
walnięta byłam Każdy tak ma
Moesha, oby
Sephora storzyła zapach na depreche! kosztuje 95 zeta.

Jego tajemnica to formuła eterycznych składników o własciwosciach rozweselajacych.
a tak wogule to sie ''smiley'' nazywa
mnie ta cena wprowadzilaby chyba w jeszcze gorszą depresję.
Buehe, Reichea, dokładnie Mnie tak samo

Anecia, a Ty myślisz, że co ja odpowiadam, gdy ktoś mi zarzuci, że jestem "psychiczna" ?? - "Wiem, ale akceptuję to"

Ze mną moi rodzice chcą iść do psychologa co tu dużo mówić ześwirowałam ostatnio trochę nie można się ze mną dogadać , jakieś aktorskie przygrywki daję naprawdę potrafię się tak wydrzeć ze masakra , dzisiaj już ojciec nie wytrzymał , wczoraj nie wiem dlaczego popłakałam się . Nie mam jakiegoś problemu wiecie na tym tle hormonalnym , że palę , piję ćpam żeby zrobić rodzicom na złość , tylko mam takie napady że mnie już to męczy potrafię sama do siebie gadać mówić : i co z tego że jestem psychiczna . Aż sama siebie przerażam , moja mama na początku myślała że ja gram . Może mi to przejdzie .... a jaka chodzę wkurzona gdy zbliża mi się okres o ja lepiej nie podchodź .

Mój brat też jest w tym wieku i też robi różne akcje. Poniekąd to normalne - uczy się dopiero radzić sobie z silniejszymi emocjami i większymi problemami ktorych nie miał w dzieciństwie.

Moim zdaniem za mało stara się zrozumieć siebie i innych. Przykład: zakaz pójścia na imprezę widzi tylko jako ograniczenie jego wolności, a nie zastanawia się, dlaczego rodzice tak robią (chwila namysłu wystarczy żeby odkryć że przyczyną jest troska o jego bezpieczeństwo). Na starość już wiemy, że spokojne "będę wracał wcześnie z kumplami" może zdziałaś o niebo więcej niż najbardziej dramatyczne "Więzicie mnie w domu!!! Przez was nie mam w ogóle przyjaciół!!!".
Ja ostatnio nie mogę poradzić sobie z niczym ;( nawet sama ze sobą Przepisałam się do innej SQll w tym roku bo rodzice twierdzili ze tamta szkoła mnie zepsuła towarzystwo złe itd ;/ najpierw sie buntowalam ale potem zrozumiałam że po części mieli racje...Jestem niby w dobrej nawet najlepszej szkole nie prywatnej w moim mieście...niby OK ale problem polega na tym że...Nie umiem sie jeszcze tak do konca przyzwyczaic do nowych znajmych..taką jedną dziewczynę znam bo byłam z nią kiedyś w klasie ale potem pare lat się nie widziałysmy..I teraz tak juz sie niby kolegujemy ale ona ma swoja zaufana kolezanke z klasy i swoich znajomych i naprawde mi jest trudno sie do tej pory wyluzowac przy nich.Nie wiem kiedy to sie zmieni ale jak to jest ze przy innych ludziach potrafię byc soba a przy innych nie??;( Lubie je obydwie ale one juz tam wszystkich znaja...a pozatym sa ze soba zrzyte i jest mi dziwnie bo czuje sie jak bym wkroczyla w ich przyjazn i cos zepsola ;( jest mi przykro z tego powodu
Ehh zawsze tak jest,jak się wchodzi w nowe otoczenie.Może potrzeba na to wszystko czasu i będziesz się czuła lepiej?Czemu byś miała coś popsuć.Prawdziwej przyjaźni nie jest w stanie nikt popsuć A może w klasie jest jakaś dziewczyna,która nie umie się odnaleźć w żadnej grupce z klasy? Głowa do góry
Może masz racje dzięki :*
Dziewczyny poradżcie mi coś...potrzebuje takiej normalnej szczerej rozmowy chce zeby ktoś mi pomogł...od jakiegos miesiąca nic mnie nie cieszy ciągle płacze niespie nic nie jem na dodatek miedzy Damianem i mna jest totalna lipa zastanawiamy sie czy tego nie skonczyc... Jestem zalamana niechce zostac sama boje sie ze sobie z tym wszystkim nieporadze i sobie cos zrobie tak jak kiedys...nie mam nikogo oprócz Niego... niechce tak życ
spójrz za okno jaka wspaniała pogoda , wstań o 6 rano nawet wcześniej i zobacz jak słońce wschodzi , zasadź sobie tulipany i patrz codziennie jak rosną , jak stają się coraz piękniejsze , piękne krajobrazy , mi osobiście zaraz chce się żyć .
Musisz zacząć się cieszyć rzeczami małymi , życiem , wszystkim co nas otacza . Najlepszą porą roku właśnie jest wiosna .
bo po zyc jak Damiana nie bedzie przy mnie??
Przeżyjesz , ja przeżyłam .

Na razie Ci się tak zdaje że nie wytrzymasz a będzie inaczej , uwierz mi .

Wiesz oni są jak autobus jak nie ten to następny .
tylko ze 3 lata to troche duzo no nie?
Kinna, a może zamiast tego po prostu z nim pogadaj? Na pewno da coś się zrobić. Spokojnie, porozmawiaj z nim, zobacz na czym stoisz, dajcie sobie czas. Nie kończ tego tak od razu...
szczera rozmowa czasem potrafi czynic cuda
pogadajcie o tym czego od siebie nawzajem potrzebujecie, czego sie obawiacie, co do siebie czujecie, co wam przeszkadza itp. faceci nie lubia takich rozmow ale czasem trzeba je przeprowadzac
Dokładnie,musisz z nim porozmawiać i nie wolno Ci tak myśleć o tym negatywnie.W związku są czasem takie momenty,że obie strony chcą się poddać,ale potem wszystko się układa i to tylko wzmacnia związek
dzisiaj sie z nim umówilam i chce sie zaptyac tylko o to czy mnie kocha
i chce odpowiedzi tak albo nie i od tego wszystko zalezy...
Mysle Kinna, zebys poszła do Ośrodka Interwencji Kryzysowej. Tak sie to groźnie nazywa, ale tam będziesz mogła pogadac z psycholgiem, bez wydawania kasy na prywatną wizyte. Ja tam chodziłam, jak się leczyłam z depresji. Inaczej poza depresją to musiałabym z długów wychodzić Nie podajesz tam swoich danych, nic, jesteś anonimowa. To naprawde pomaga.
właśnie chciałabym z kims pogaac nawet z obcym wypłakac sie i wogole...ale boje sie jak to odbiora inni albo ze sama sie wygadam...
Kinna, nie stawiaj od razu sprawy na ostrzu noża. Ja jestem z moim P. juz prawie 5 lat i powiem Ci, że były takie momenty kiedy było mi bardzo źle, ryczałam, że on mnie nie rozumie, że to bez sensu itp. Ale w koncu pogadalismy szczerze, co nas boli, co nam sie nie podoba i bardzo sie ciesze ze to zrobilismy, od razu zaczelo sie miedzy nami lepiej ukladac. Jesli go kochasz to walcz o ten związek
Kiniuś jestem przekonana ze miedzy Wami sie wszystko ułozy. jestescie juz ze soba 3 lata, przeciez musza byc gorki i dołki bo jakbybyły same górki to by nudno było tak jak dziewczyny radziły pogadaj z nim całkowicie szczerze powiedz mu czego sie obawiasz, ze nie chcesz go stracic ale nie wpadaj w histerie bo to go tylko odstraszy, spokojnie powiedz mu co czujesz, mysle ze powinno byc OK :*
postanowilismy ze jesli przez dłuzszy czas nasze uczucie sie nie odrodzi to sie rozstaniemy... mysle że wybralismy najlepsza opcje Dziękuje Wam Dziewuszki
będzie ok ! . Dobrze że z nim pogadałaś
Trzymam kciuki,żeby wszystko było ok.Napewno się odrodzi,głowa do góry
też mam taką nadzieje bo jesli nie to niewiem co ja zrobie zostanie mi obżeranie sie chipsami i lodami i oglądanie tv
Kinna, i jak sie potoczyły sprawy? Wyjaśniło sie już wszystko?
Chyba będzie dobrze ale boje sie ze przez taka pogode dołującą jak jest teraz znowu bedą jakies sprzeczki i wogole... ale narazie jest ok niekłócimy sie, od razu wyjaśniamy jakies problemy i mówimy co nam nie pasuje
szczera, spokojna rozmowa to najlepsze wyjscie w takich sytuacjach
Kinna, trzymamy kciuki zeby wszystko sie ułożyło
niedziękuje;)
Kinna, to fajnie.. Pamiętaj o jednym, jako starsza koleżanka z 5 letnim stażem doświadczyłam nie raz na własnej skórze, że my kobiety czasem widzimy rzeczy których nie ma:) Wydaje nam sie, że facet np. powiedzial ze nie ma dzisiaj czasu, bo nas juz nie kocha. A na prawde on po prostu jest zajęty, nic więcej. Albo woli isc z kolegami a nie ze mna, pewnie juz nie jestem dla niego wazna.. bla bla bla... Nasza wyobraznia jest masakrycznie rozbudowana w porównaniu z prostymi bądź co bądź facetami Życzę powodzenia
bo w porównaniu do mężczyzn kobiety są bardzo wymagające
ale to nawet nie o to chodzi bo nawet jak widze ze tydzien dzien w dzien sie spotykamy to sama mu mówie żeby sie spotkał z chłopakami a nie ciągle ze mna może dramatyzuje faktycznie ale to dlatego że mi na nim zalezy

to sama mu mówie żeby sie spotkał z chłopakami a nie ciągle ze mna
Kinna, to był przykład, nie odnosiłam go do Ciebie i Damiana

to był przykład, nie odnosiłam go do Ciebie i Damiana

wiem ale tak powiedziałam tylko bo mi to sie nasuneło na myśl
To wszystko dlatego, że mężczyźni są z marsa, a kobiety z wenus. po lekturze tej książki dowiedziałam się o wielu rzeczach, których wcześniej nie zauważałam, a co faktycznie jest prawda. ludzie mają potworne problemy ze zrozumieniem siebie nawzajem.

To wszystko dlatego, że mężczyźni są z marsa, a kobiety z wenus.

był taki fragment również w świecie Magdy m , zapamiętałam go bardzo dobrze

Kinna, to fajnie.. Pamiętaj o jednym, jako starsza koleżanka z 5 letnim stażem doświadczyłam nie raz na własnej skórze, że my kobiety czasem widzimy rzeczy których nie ma:) Wydaje nam sie, że facet np. powiedzial ze nie ma dzisiaj czasu, bo nas juz nie kocha. A na prawde on po prostu jest zajęty, nic więcej. Albo woli isc z kolegami a nie ze mna, pewnie juz nie jestem dla niego wazna.. bla bla bla... Nasza wyobraznia jest masakrycznie rozbudowana w porównaniu z prostymi bądź co bądź facetami Życzę powodzenia

oooo tak kobiety strasznie wyolbrzymiaja takie pierdoly,tez to wiem po sobie...ile ja razy mialam jakies schizy jak mi pisal ze np.dzisiaj sie nie zobaczymy bo "mi sie nie chce"...zwyczajnie zmeczony po pracy,ale nie..ja musialam sobie ubzdurac ze to pewnie koniec ze mnie nie kocha i takie tam heheh :)wyleczylam sie z tego kiedy zrozumialam i pogadalam z nim to az sie smial ze mozna takie rzeczy sobie ubzdurac na podstawie jednego nic nie znaczacego zdania;P
Mnie juz powoli dopada depresja bo....dowiedzialam sie ze moj facet ma chyba inna, i to na dodatek 16-letnia gowniare dowiedzialam sie dzis od jego przyjaciela;/;/ pewnie to kwestia dni jak mi powie koniec, a tak chcialam spotkac sie z nim bo juz dawno sie nie widzielismy (mieszkamy 170 km od siebie) czulam ze jest cos nie tak ale nie sadzilam ze to taki bydlak:(( mowil mi nawet ze chce byc ze mna zawsze i sie ozenic nie wiem komu wierzyc...szok znowu to samo co rok temu, ja to mam pier*****e zycie
Zanim zaczniesz rozpaczać, najpierw sprawdz czy to prawda ...
Nie wierz "nowinkom" z drugiej ręki
dokładnie :* ja nieraz sie przejechałam na "zyczliwych" co tylko chcieli mnie skłócic z Damianem
Gdybym ja wierzyła,we wszystko co Mi "życzliwi" mówią, to dawno bym juz zwariowała
To już prawie 3 lata jak jestem wolna Taka moja mała - wielka rocznica. Teraz wiem, że trzeba było przejśc depresje, żeby się nauczyć pewnych rzeczy. Bolesna szkoła, ale warto było. Kiedy byłam chora nikt mi nie pomogł, byłam sama i wyszłam z tego sama. Więc teraz też cokolwiek się stanie wiem, że dam sobie rade.

Więc teraz też cokolwiek się stanie wiem, że dam sobie rade. .
Też mam podobnie.Swego czasu wszystkie,,koleżanki"mnie opuściły, kompletnie się załamałam.Ale dałam radę , teraz w sumie nie przeszkadza mi tak bardzo ,że np.nie mam wokół siebie kółka przyjaciółek i jest ok.
adriana7, moje gratulacje!

Jestem pełna podziwu, że wyszłaś z tego cało i zdrowo, bo wiadomo, jak nieraz depresje się kończą, gdy nikt nie wyciągnie do chorego pomocnej dłoni.

Respect, jesteś bardzo silna.
1 rada: jedź na fajne wakacje, naprawdę działają cuda

To już prawie 3 lata jak jestem wolna Taka moja mała - wielka rocznica. Teraz wiem, że trzeba było przejśc depresje, żeby się nauczyć pewnych rzeczy. Bolesna szkoła, ale warto było. Kiedy byłam chora nikt mi nie pomogł, byłam sama i wyszłam z tego sama. Więc teraz też cokolwiek się stanie wiem, że dam sobie rade

Mialam prawie tak samo, tylko, ze akurat mi uda sie "zdobyc" mojego obecnego chlopaka i totalnie wyleczyc sie przy tym z kompleksow, problemow. Dzieki temu jestem o wiele wiele silniejsza. ALe fakt, ze nikt wczesniej nie chcial mi pomoc gdy byla w bardzo zlym stanie. Musialam sie sama za siebie wziac i wyjsc do ludzi.
Ja teoretycznie jestem sama od roku - praktycznie od 4 lat. Dzięki temu nauczylam sie ze mogę polegać tylko na sobie. Mam swoje sposoby na to by nie popaść w depresję choć wiem ze niejednokrotnie bylam o krok od totalnego załamania nerwowego. Może to dziwinie zabrzmi ale nie wyobrażam sobie w obecnej chwili mieć kogoś... Po prostu przyzwyczajenie.
Ja mam od ponad roku nerwice. Powinnam chodzić do psychologa, ale zdecydowałam, że nie będę. W klasie nikt nie rozumie moich problemów, poza klasą mam można powiedzieć 2 przyjaciółki, ale nie zawsze jest czas i ochota aby im się wygadać.
Od około stycznia zaczęłam się czuć coraz bardziej zmęczona, przygnębiona. Na początku myślałam, ee pewnie koniec półrocza, jestem zmęczona tą nauką. Przyjdą ferie, odpocznę i zbiorę nowe siły... A w ferie było jeszcze gorzej. Byłam sama, miałam dużo czasu na rozmyślanie o swoim życiu i "problemach". I wtedy zaczęłam myśleć, że to może być coś na miarę depresji. Teraz jest jeszcze gorzej. Zaczęłam myśleć o końcu. Ale ja tego sama nie zrobię, tego jestem pewna.
No i właśnie w związku z tym chciałabym się Was poradzić, bo potrzebuje jakiegoś leku. Nie to, że chce to brać codziennie, ale jak dopadnie mnie ten "stan depresyjny" ( bo czasem tak mam że nie mam chęci do życia, a czasem jest dobrze). Na nerwice miałam przepisany tylko valerin, ale nie zbyt działał. Myślę, żeby kupić nerwosol i pić kiedy będę zestresowana i miała kłopoty ze snem... ale co na tą apatie i łzy. deprim podobno nie działa...
No i na pewno muszę więcej przebywać na świeżym powietrzu, więcej światła..
Ja też postanowiłam radzić sobie sama, bo nikt nie wie co to jest depresja i nerwica. Ostatnio koleżanki dowiedziały się, że mam nerwice i co... powiedziały, że się mnie boja. One nie wiedzą, że nerwica nie polega na tym, że ja sie mogę łatwo zdenerwować i ze jestem nieobliczalna, tylko właśnie wręcz przeciwnie.. Wszystkiego się boję i z byle powodu (także z ich powodu) się stresuję...
aniusia, jak masz jakis problem bij do mnie ja sie do tej pory strasznie denerwuje ale niestety tak jest ze czlowiek musi sie nauczyc samodzielnosci i niestety wtedy kiedy wlasnie nie jest na to gotowy. A koleznanki skoro Cie nie rozumieja to po prostu z nimi nie rozmawiaj na ten temat. Jezeli trafisz na dobrego psychologa to naprawde powinien Ci pomóc, takze nie boj sie. Ja najpierw mialam strasznie fajna babke moglam jej spokojnie powiedziec o rezczach o ktorych w zyciu nie wygadalabym sie nikomu innemu. Niestety nie pracuje juz w tym osrodku a i ja zaprzestalam leczenie. Ale mimo tego realizuje swoje moze nie to ze zachcianki ale tez i marzenia. Potrafie sie sama z nich cieszyc. Najlepsza rada - ubierz sie ładnie, umaluj, stań przed lustrem i powiedz - wszystko bedzie ! poprzez takie zamykanie sie w sobie mozesz popasc w wiele uzaleznien ale jak Cię proszę nie rób tego. Ja dosyc czesto popijalam co wieczor drineczki by zatopic smutki ale coz z tego skoro po tym alkoholu bylo mi jeszcze tylko gorzej. Obecnie nie biore zadnych tabletek choc mam ich w swojej szafce z 10 pudełek i naprawde da sie bez nich zyc. Znajdz sobie jakis sens i cel w zyciu - to naprawde pomaga. Taki fajny cytat mi sie od razu przypomnial - "człowiek osiąga pełnie szczescia poprzez osiąganie celu a nie poprzez jego osiągnięcie".

W klasie nikt nie rozumie moich problemów
Ale jakie to są problemy? Coś się dzieje w Twoim życiu takiego, z czym nie możesz sobie poradzić (np. rozwód rodziców), czy reagujesz tak po prostu na codzienny stres związany ze szkołą itd?
aniusia, uważasz, że powinnaś chodzić po psychologa, ale jednak tam nie idziesz. A to by Ci pomogło, oni nie są od oceniania, tylko nakierują Cie na inne myslenie, oni są , żeby Ci pomóc, a nie zbesztać np. Leki na depresje bez recepty to sobie można... ładnie na reklamach wygląda, a w życiu nieco inaczej. Jeśli rzeczywiscie ją masz, to nie wolno tego lekcewazyć, szczególnie, że piszesz już o końcu. Przeciez nie musisz nikomu mówić, gdzie idziesz i po co. Szkoda Twojego zdrowia, życia, bo jesteś młoda, i powinnaś radością zarażac innych. Idz do psychologa, jeśli stwierdzi, że potrzebujesz innej pomocy, to odeśle Cie do psychiatry (tam Ci dadzą leki), a jesli nie, skonczy się zapewne na psychoterapii. Ale daj sobie pomóc.
aniusia, to jeżeli tak Ci łatwiej,to pisz tu do nas Nie znamy Cię osobiście,nie będziemy oceniać,a na pewno zawsze ktoś poradzi,pomoże i pocieszy
A może takie coś? Nas nie znasz, tej pani tez nie http://www.psycholodzy.pl...ogiczne_on_line

Właśnie owe "problemy" stwarzam sobie sama i to mój 'problem'. Chodzi o to, że nie akceptuje siebie i uważam że inni też mnie nie akceptują.
spróbuj chociaż. naprawde wydaje Ci sie ze wszystkie Twoje kompleksy widza inni. Tak naprawde oni nawet nigdy by na to nie wpadli ze mozesz miec akurat "z tego" powodu kompleks wyjdź światu naprzeciw. Kup sobie fajne buty, idź do fryzjera, poćwicz nowy makijaż i rób dopóki Ci sie nie uda, zobaczysz ze po pewnym czasie zmienisz nastawienie. Jeżeli nie mozesz czekos pokonac - naucz sie z tym żyć. Zrób z tego swój atut jako przykład podam Ci siebie - mam wiele kompleksów ale nie bede ich wszystkich wymieniac figura - szerokie biodra, ale jak zeszczuplałam to nie mialam biustu, takze wole jednak mieć już ten biust...

naprawde wydaje Ci sie ze wszystkie Twoje kompleksy widza inni. Tak naprawde oni nawet nigdy by na to nie wpadli ze mozesz miec akurat "z tego" powodu kompleks

dokładnie !! ja np. zawsze narzekałam na swoje nogi i to ze mam szerokie kosci miednicy a w biodrach jestem wąska. zadne spodnie nie pasuja idealnie. ale własnie ten moj szeroki tyłek kazdy chwali, mowi ze mam kobiece kształy to co dla Ciebie moze być wada niektorzy moja odbierać jako zalete ja trzymam kciuki napewno Ci sie uda, choc wiadomo ze nie od razu. jak juz dziewczyny powiedziały zawsze piosz do nas o swoich problemach. łatwiej tak, niz dusic to w sobie bo nie wyjdziesz na tym dobrze, a szczegolnie Twoj organizm
tez tak uwazam, kiedys mialam strasznie kompleksy, bo chociaz nie jestem pasztetem wydawalo mi sie ze nikt nie zwraca na mnie uwagi (do tego jako dziecko bylam bardzo gruba, chociaz prawie nic nie jadlam i do dzis musze walczyc, zeby utrzymac linie). Wszystkie dziewczyny (nawet te naprawde sredniej urody i charakteru) budzily jakies zainteresowanie u chlopakow a ja nic. Jak juz to trafiali mi sie jacys brzydcy debile tylko i jeszcze z nimi mialam problem. Moje rodzina nigdy mnie nie pocieszala i nie motywowala, tylko wrecz odwrotnie, zawsze bylo zle. Ludzie z mojego otoczenia, ktorzy nie mieli zadnych pasji dostawali ciagle to, co zawsze bylo moim marzeniem.
Na koniec okazalo mi sie, ze koles, ktory mi sie strasznie podobal mnie strasznie olewal (ku uciesze niektorych rowniez zainteresowanych). Byl moment, ze bylam totalnei zdolowana i zaczelam sie sama nakrecac na depresje . Poniewaz uwazalam, ze nic nie jestem warta weszlam w zwiazek, ktory prawie zawiodl mnie do wariatkowa (wlasciwie to sama chcialam, zeby tak bylo, bo niszczenie siebie sprawialo mi juz pozniej po prostu przyjemnosc).
Kiedy wyrwalam sie juz z tego dopiero zrozumialam jaka jestem glupia.
Nagle okazalo sie, ze nie jestem wcale beznadziejna. Zaczelam sie ubierac ladniej, malowac, wychodzic czesto na zakupy (sama, bo znajomi srednio mi pomagali, jesli juz to tacy dalsi, z ktorymi odnowilam kontakt). Dopiero wtedy zrozumialam, ze jestem duzo warta. Ale tylko dzieki sobie i wlasnej silnej woli!
Teraz nie jestem juz niesmiala dziewczynka, wrecz przeciwnie . Kompleksy nadal mam, ale nie przyslaniaja mi one moich zalet. Nadal mam problemy, bo ujawnila sie u mnie silnie nerwica. Ale walcze z tym. Czasem jest lepiej, czasem gorzej. W kazdym razie u mnie haslo "co cie nie zabije to cie wzmocni" sie w 100% sprawdza.

Dlatego Anusia, nie doluj sie!!! Masz dopiero 18 lat (tyle samo ile ja mialam jak wpadlam w nerwice). Musisz walczyc z soba i za wszelka cene nie pozwolic samej sobie sie niszczyc!!! Jesli bedziesz sie zamykac w sobie i plakac to nic nie zmienisz! Pisz nam zawsze co cie gryzie, tutaj na pewno ktos znajdzie dobra rade dla ciebie. Jak to ci nie bedzie wystarczylo to idz do psychologa. Przede wszystkim wychodz do ludzi i baw sie. Korzystaj z zycia. Znajdz sobie nowych znajomych. Siedzeniem w domu i plakaniem nic nie wywalczysz, a mozesz za to wiele przyjemnosci zycia stracic.
Dzięki Wam dziewczyn. Szczerze się wzruszam jak to czytam. Obce dla mnie osoby bardziej się mną interesują, niż te które mnie znają. Staram się robić wszystko, aby się sobie podobać. Maluję się, farbuję włosy (Czego z resztą nie widać), chodzę do fryzjera. Z ciuchami mam straszny problem przez moją figurę, bo jestem strasznie chuda, a przy okazji trochę niewymiarowa. Bluzek z dekoltami nie noszę bo nie mam piersi, spodnie zawsze za duże, albo za długie. Boje się nosić jasne, wyraziste kolory, bo myślę że wszyscy na mnie patrzą jak idę przez korytarz. (BO PATRZĄ !)
Znów postanowiłam się zmienić. Znów kupiłam farbę, gumę do włosów (bo one są strasznie nieposłuszne), może zacznę prostować włosy do szkoły (chociaż 2 razy w tygodniu), kupiłam jaśniejsze dżinsy (bo lubiłam chodzić w czarnych rurkach, przynajmniej pasowały na mnie, ale teraz na tym upale się spale w czarnym). Nowy tusz kupiłam! Bo mam problem z tymi krótkimi rzęsami, w ogóle oczy giną.

A mam jeszcze problem, związany z nerwicą. Ja się wszystkiego boję. I wlaśnie ostatnio pod wpływem chyba klasy poszłam na prawo jazdy. Jestem już po wykładach i 1. jeździe... I katastrofa! Ja się po prostu boję, albo że nie zdążę zareagować odpowiednio szybko, albo że zepsuje auto. W ogóle nie naciskam gazu. I zniechęciłam się do jazdy, bo instruktor ciągle krzyczy gazu, gazu. a to był dopiero plac... W ogóle to chcę zrezygnować z tego kursu. ale głupio tak.
To niestety fakt, ze obce osoby czasem sie bardziej interesuja niz bliskie. Mi moje kolezanki powiedzialy, ze nie moga juz ze mna ciagle sie spotykac, bo i tak mi nie potrafia pomoc (a chodzilo tylko o to zeby ze mna przebywaly, zebysmy razem gdzies wychodzily, bo chcialam byc wsrod ludzi) . Zmienilam troche towarzystwo i bylo o wiele lepiej (nie mowilam po prostu juz o swoich problemach ludziom, wystarczylo mi ze mialam towarzystwo).

U mnie zaczęło się w 1. klasie liceum. Często wymiotowałam i miałam zawroty głowy. Chodziłam po lekarzach, przypuszczano wrzody, refluks czy jak to sie nazywa, chociaż od początku sugerowano że może to być na tle nerwowym, ale ja nie chciałam wierzyć. Ale zaczęłam się bardziej temu przyglądać i wyszło na jaw, ze faktycznie nasila się przy większym stresie w szkole, niepowodzeniu (np dostałam ocenę z którą się nie zgadzałam). No i w końcu diagnoza: nerwica wegetatywna.
No i właśnie owe objawy już napisałam. Głownie problemy z przewodem pokarmowym, czyli podobnie jak u Ciebie, lea88 . A teraz przez to mam strasznie obniżoną wydolność organizmu i w ogóle dużo snu potrzebuje, jestem słaba.. eh, jednak prawdą jest, że nerwica niszczy organizm. (i psychikę też)

Bluzek z dekoltami nie noszę bo nie mam piersi, spodnie zawsze za duże, albo za długie. Boje się nosić jasne, wyraziste kolory, bo myślę że wszyscy na mnie patrzą jak idę przez korytarz. (BO PATRZĄ !)
do cycków są push up'y gąbczaste ktore beda sprawiac wrazenie ze "cos tam masz" i moim zdaniem powinnas sobie kupic np. zólta bluzke i wyjsc w niej na miasto chociaz na 15 minut dookoła bloku z czasem wychodzic na dłuzsze spacery i zobaczysz ze przyzwyczaisz sie do tego. a ze spodnaimi mam to samo aniusia wiem ze łatwo mi to mówic zeby uwierzyc w siebie, ale jesli wierzysz w siebie i swoje mozliwosci to juz połowa sukcesu :*
Ja do niedawna też byłam chorobliwie nieśmiała, głównie z powodu kompleksów ale w końcu stwierdziłam, że już mojego ciała raczej nie zmienię więc lepiej się przyzwyczaić do niego i je zaakceptować. Wyszło mi to na dobre.
Nie bój się kolorowych ciuchów, nikt ci nie każe od razu kupować najbardziej jaskrawych, ale samo to że ubierzesz zieloną czy pomarańczową bluzkę zamiast powiedzmy szarej, w oczach innych doda ci pewności siebie. Ja w głębi duszy jestem niesamowicie nieśmiała, ale staram się tego nie okazywać. Wolę nie pokazywać ludziom moich słabości tylko zachowuję się, jakbym ich nie miała. Nie chodzi o to, by pozować i udawać kogoś, kim się nie jest, ale jeżeli inni uwierzą, że jesteś pewna siebie, to tobie będzie łatwiej.
Co do piersi - ja kiedyś potwornie się nimi zamartwiałam, zwłaszcza że byłam zawsze najbardziej "płaska" w klasie. Ale gdy się rozejrzysz to zauważysz, że wokół ciebie pełno jest podobnych dziewczyn. Tak na prawdę skupiamy się w większości na swoich kompleksach i nie dostrzegamy tych cudzych. Poza tym, w mojej szafie królują staniki typu push-up, dzięki którym bluzki mają na czym leżeć
Pamiętaj, że jeżeli nawet ktoś by ci dokuczał z jakiegoś powodu, to wystarczy pokazać, że nic cię to nie obchodzi. Po pewnym czasie ta osoba zobaczy, że jej docinki nie robią na tobie wrażenia i się tym nic nie przejmujesz.
Co do prawa jazdy, moje początki też nie były za wesołe. Panicznie bałam się, że spowoduję wypadek. Gdy mój instruktor się na mnie złościł, jeszcze bardziej mnie to dołowało. W tej chwili mam już wyjeżdżone 24 godziny i za tydzień czeka mnie egzamin. Jazda już mnie nie stresuje bo się po prostu nauczyłam. Wiadomo, że boję się egzaminu ale chyba każdy się przed nim denerwuje. Nie masz się co martwić na zapas, bo sama sobie szkodzisz. Musisz uwierzyć w siebie, chociażby żeby pokazać innym, na co cię stać.
Często sami stwarzamy sobie problemy, sądząc, że jesteśmy w czymś od innych gorsi i że od razu każdy to dostrzega. A ludzie mają swoje sprawy i to nimi się martwią.

Rozpisałam się, ale musiałam się trochę zopowiadać bo przeżywałam coś podobnego do tego, co ty teraz.
Trzymam za Ciebie kciuki i wierzę, że dasz radę przezwyciężyć swoje lęki
Mam zieloną bluzkę z dekoltem nawet Odcień tego zielonego jest taki jaskrawy jak to teraz modny jest. Tylko jeszcze się nie odważyłam w nim iść do szkoły. Dziś założyłam ją na zakupy.
No coś takiego http://img79.imageshack.u...djcie000jq1.jpg tylko że kolor nie wyszedł. Jak dla mnie ten dekolt jest już bardzo dużo.

A co do push upów :d Ja tylko takie nosze... Ale cóż, nawet nie ma czego podnosić i powiększać.
aniusia, świetna bluzka - w takim fasonie nawet mały biust wygląda nieźle! a dekoltu to ja tam za wielkiego nie widzę według mnie nie powinnaś się jej bać
Muszę zrobić zdjęcie w tej bluzce, to zobaczycie że na mnie nawet najmniejszy dekolt jest za duży Ale dzięki za słowa otuchy :* Dodam jeszcze ze bluzka jest z tyłu wiązana (tak pod biustem tylko z tyłu ;p )
aniusia, też mam mega mały biust , codziennie słyszę od pustaków z mojej klasy że jestem płaska i czemu nie noszę push upów - bo nie ma na co. Ogólnie też nie miałam się komu wygadać , zawsze liczyłam sama na siebie , nawet chłopak który był mi bliski i uważałam go za najlepszego kumpla nie rozumiał moich problemów - na szczęście Boże miałam forum rzecz jasna i być sexy stało się hasłem przewodnim mego życia że sie tak wypowiem kolokwialnie po ch*j mi ten biust i tak jestem zajebista ! . Teraz zaczęłam nosić kolorowe bluzki , zazwyczaj szarości gościły tudzież granaty. I mój dobry kumpel ( tak tak ten sam ) pozwolił mi sie parę razy wypłakać na ramieniu , nawet się pyta jak się ułożyło ( zdziwił mnie nawet muszę przyznać - człowiek bez uczuć ) . aniusia, też jesteś sexy jak ja czy inne dziewczynki ! . Pewnie ? - P E W N I E
Wczoraj żem się odwaliła jak stróż w Boże ciało i uwaga - wyszłam poza moje osiedle . Po lansować się , po ZG. - zaczęłam jeździć , coś co sprawia mi wielką radość. Nie przejmuj sie luba masz NAS
Anusia nie kazdy ma cycki C czy D (Ja mam C ale maja brzydki ksztalt, wiec chyba wolalabym miec mniejsze,a ksztaltniejsze , ale trudno sie mowi. Wazne, ze facetom ktorzy ze mna byli sie podobalo. Jak sie komus nie podoba to niech spada na bambus, bo nikt idealny nie jest). Lepiej byc szczupla i miec male piersi niz np byc mega gruba i tez miec male (rzadko to sie zdaza, ale jednak- moja kolezanka tak ma i to dopiero jest dramat!!!). Wazne jest to jak sie ktos ubiera i jak wyeksponuje swoje atuty, a na pewno jakies masz, tylko pewnie je bagatelizujesz, ale ich nie dostrzegasz.

Co do twojej nerwicy to nie wiem co moze ci pomoc. AKurat z ta slaboscia to mam podobnie, bo czesto tak mnie brzuch bolal, ze az mnie skrecalo, nie moglam wysiedzeic w szkole paru godzin normalnie. Teraz tez, slabo spie i jestem wiecznie zmeczona.

Z lekarzami mialam gorzej, bo nikt mi nie wierzyl, ze w tym wieku moge miec takie problemy i ciagle mi wmawiali, ze mam albo jakas mega powazna chorobe, albo po prostu musze jesc odpowiednie rzeczy i mam nie dramatyzowac. Dopiero jak trafilam do specjalisty to przestal bagatelizowac moj problem i dal mi leki. Dostalam tez antydepresanty (ale bralam je tylko rano i to w dawce 1/4 tego co normalnie powinno sie brac). Teraz w ogole lekow nie biore (czasem jak gdzies wyjezdzam to sie tylko stresuje, bo jestem z dala od domu).
Najwazniejsze jest to, zeby biorac jakiekolwiek srodki wierzyc w ich dzialanie. Jak sie nie wierzy i nie ma na nic checi to nic nam nie pomoze.

Anusia nie kazdy ma cycki C czy D (Ja mam C ale maja brzydki ksztalt, wiec chyba wolalabym miec mniejsze,a ksztaltniejsze , ale trudno sie mowi. Wazne, ze facetom ktorzy ze mna byli sie podobalo. Jak sie komus nie podoba to niech spada na bambus, bo nikt idealny nie jest). Lepiej byc szczupla i miec male piersi niz np byc mega gruba i tez miec male (rzadko to sie zdaza, ale jednak- moja kolezanka tak ma i to dopiero jest dramat!!!). Wazne jest to jak sie ktos ubiera i jak wyeksponuje swoje atuty, a na pewno jakies masz, tylko pewnie je bagatelizujesz, ale ich nie dostrzegasz.

Czasami jak patrzę na takie starsze kobiety z ogrmnymi piersiami, które przez swój biust wyglądają wręcz jak osoby niepełnosprawne (no bez obrazy, ale tak się wydaje), to wtedy się cieszę z mojego bezbiuścia.
A co do lekarzy, to mi się wydaje że większość bagatelizuje tę chorobę. Bo niby nie jest tak groźna jak np nowotwory. Oni po prostu nie wiedzą co osoby chore czują. A przecież wiadomo, że stres może być początkiem/drogą do innych chorób (w tym i nowotworów, bo długotrwały stres osłabia układ odpornościowy, który może usuwać komórki nowotworowe z organizmu).

Ale jak tak patrzę na te wszystkie śliczne bluzki i te ładne dziewczyny w nich, to mi się robi żal. Bo to nawet nie to że mam ledwo miseczkę A, ale również ok 68cm pod biustem jestem drobnokoścista czy jak to się nazywa... jestem strasznie szczupła i we wszystkim zwiewnym i za dużym wyglądam jak wieszak.

Ale jak tak patrzę na te wszystkie śliczne bluzki i te ładne dziewczyny w nich, to mi się robi żal. Bo to nawet nie to że mam ledwo miseczkę A, ale również ok 68cm pod biustem jestem drobnokoścista czy jak to się nazywa... jestem strasznie szczupła i we wszystkim zwiewnym i za dużym wyglądam jak wieszak.
słoneczko Ty moje mam to samo!!!! musisz wmawiać sobie że jest ok. Sama nie raz w klasie czuje się jak wieśniak bo po prostu mam takie a nie inne spodnie bo inne po prostu mi nie leżą , nie wmawiam sobie : Jestem wieśniak tylko że jestem fajna babka . Coż nie nałożę jak wszystkie dziewczyny w klasie bokserek czy bluzek z dekoltem ale już nawet przy kupnie jak mi proponuje ekspedientka mówię : nie , bo nie mam biustu , czy może mi pani pomóc znaleźć coś odpowiedniego do moich kształtów. Nie raz w klasie słyszę uwagi : " Jezu jakie to chude " , " anorektyczka " , " wieszak " no co taka moja budowa , życie... kwestia zaakceptowania siebie mimo że to ciężkie. Przyznam szczerze że ja osobiście nie widzę tego że jestem chuda i że żebra odstają mi bardziej niż biust , ale zdaję sobie z tego sprawę , że będą komentarze. Nawet w szkole przez nauczycieli , jestem pytana czy ja się nie odchudzam , nie mam jakiegoś problemu.
kluczem jest samoakceptacja. mi to akurat przyszło z wiekiem, wiem jakie to ciężkie. Ale jeśli ty siebie zaakceptujesz to inni nie będą mieli wyjścia i też to zrobią
Jedni sa grubi inni chudzi. Nie wiem co lepsze. Ja mam problem odwrotny, bo moge prawie nic nie jesc a i tak nie bede wygladac chuda . Nie wazne czy ktos jest gruby, czy chudy. Jak siebie akceptuje i potrafi sie odpowiedniu do budowy ubrac jest ok.
Znam wiele panien, ktore sa totalnie plaskie jak deski i podobaja sie moim kolegom

Znam wiele panien, ktore sa totalnie plaskie jak deski i podobaja sie moim kolegom
wiadomo .
Tylko, że te panny są ładne, a ja tego o sobie jakoś nie mogę powiedzieć. Twarz do wymiany.

Tylko, że te panny są ładne, a ja tego o sobie jakoś nie mogę powiedzieć. Twarz do wymiany.

Ładne- nie ma takiego pojecia. W oczach jednego ktos jest ladny, w oczach innego nie. Poza tym mimo wszystko do zwiazku liczy sie tez osobowosc. Nawet nieurodziwi ludzie lacza sie w pary ( i to chyba w brew pozorom czesciej niz urodziwi).
W ogole chyba powinnysmy ci dac zakaz samooceny .
Brzydkie to sa dla mnie panny, ktore sie nie czesza, nie myja, sa pol lyse na glowie, nie dbaja o siebie i srednio w ogole przypominaja kobiety .
Ty sie martwisz, ze jestes chuda i nie masz biustu (zazwyczaj to idzie w parze, wiec sa setki takich dziewczyn jak ty i z taka figura to sie nawet nie rzuca w oczy). A tymczasem setki dziewczyn marza, zeby byc chude i nie meczyc sie z wieloma zbednymi kilogramami

Glowa do gory i wiecej wiary w siebie
Zawsze byłam samokrytyczna i zakompleksiona, może właśnie dlatego niektóre koleżanki nie mogą ze mną wytrzymać. Ale najtrudniej jest zmienić nastawienie do siebie.

Tylko, że te panny są ładne, a ja tego o sobie jakoś nie mogę powiedzieć. Twarz do wymiany.

ojj bluznisz dziewczyno, widzialam Twoje zdjecia i jestes bardzo ladna, mowie to szczerze gdyby tak nie bylo nie odzywalabym sie..

Zawsze byłam samokrytyczna i zakompleksiona, może właśnie dlatego niektóre koleżanki nie mogą ze mną wytrzymać.

Ja tez taka jestem. Moze teraz tego nie widac, ale kiedys balam sie wszystkiego, nawet isc do sklepu po bulki. Kazdy ma kompleksy nie tylko ty. Szczegolnie najwiecej kompleksow maja wlasnie ci, ktorych uwazamy za smialych i odwaznych ludzi ( w ten sposob oni kryja swoje kompleksy zazwyczaj - ja teraz tez tak robie). Nie ma ludzi idealnych. Jeden ma krzywy nos, drugi grube uda, tlusty brzuch, ktos jest za to chudy. Gdybysmy wszyscy byli idealni i tacy sami to by bylo nudno (po co by nam bylo malowac sie, skoro bez makijazu bysmy wygladali idealnie ).
Ja nigdy nie wyobrazalam sobie wyjscia nawet do smietnika bez makijazu
Stopniowo jednak zmniejszalam ilosc tapety na twarzy. A teraz to nawet nie moge malowac oczu, bo od razu mi lzawia i bola A i tak odkrylam, ze nie jest tak zle .

Edit- wlasnie zobaczylam twoja fotke na KNC i mam ochote stluc ci tylek za te herezje . Z ktorej strony ty niby jestes brzydka !!!??

Edit- wlasnie zobaczylam twoja fotke na KNC i mam ochote stluc ci tylek za te herezje . Z ktorej strony ty niby jestes brzydka !!!??
Z każdej, a najgorzej z profilu. Mój nos jest okropny. Ale cieszę się z tego co mam, bo niektórzy w wyniku rożnych chorób mają zmienioną twarz np. Powinnam się cieszyć, że jestem na tyle zdrowa.
Powoli siebie akceptuje i doszłam do wniosku, że A. nie była godna być moją przyjaciółką. Przecież jest dużo osób które mnie lubią i rozmawiają. Cóż, najwidoczniej się pomyliłam. Bedzie dobrze Dziękuje Wam dziewczyny :*

Zawsze byłam samokrytyczna i zakompleksiona, może właśnie dlatego niektóre koleżanki nie mogą ze mną wytrzymać. Ale najtrudniej jest zmienić nastawienie do siebie.
To zrób coś z tym a nie użalaj sie nad sobą. Naprawdę jesteś młoda - nie szkoda Ci na to życia? Do psychologa nie pojdziesz, prawdy o sobie (o tym, ze jestes ladna) sluchac nie chcesz, to wlaciwie czego oczekujesz? Niby wiesz w czym problem, niby zdajesz sobie z tego sprawę, a nic z tym tak naprawdę nie robisz. Nie traktuj tego jako atak na siebie, po prostu usiłuję Ci coś uświadomić. Zycie (szczególnie młodość) jest za krótkie na takie rzeczy, zwlaszcza jeśli są bezpodstawne. Pozdrawiam
aniusia, miałam 22 lata, jak spieprzył mi kawał młodego życia na depresji, to były lata wyjęte z życiorysu. Naprawde szkoda Twoich najpiękniejszych lat na to, żebys się zamartwiała. Popatrz jak wiosna wszystko zmieniła, jak pieknie jest - idź za jej przykładem i staraj się coś u siebie zmieniać - nastawienie przede wszystkim. POWODZENIA!!!

Ale jak tak patrzę na te wszystkie śliczne bluzki i te ładne dziewczyny w nich, to mi się robi żal. Bo to nawet nie to że mam ledwo miseczkę A, ale również ok 68cm pod biustem jestem drobnokoścista czy jak to się nazywa... jestem strasznie szczupła i we wszystkim zwiewnym i za dużym wyglądam jak wieszak.
jesli naprawde Ci to tak przeszkadza, to zawsze mozesz przytyc;)

jesli naprawde Ci to tak przeszkadza, to zawsze mozesz przytyc;)

no akurat to moze byc ciezkie w przypadku ludzi, ktorzy z natury sa bardzo szczupli. Moj kolega i kolezanka wpierdzielaja jak slonie, a wygladaja jak kosciutrupy. Dopiero jak zaczeli sie odzywiac bardzo niezdrowo (Mc, same tluste rzeczy) to odrobine przytyli.

Ja jestem zdania ze trzeba siebie zaakceptowac, a ie wymyslac
Ja np ciagle tyje chociaz malo jem, ale ukrywam tluszczyk pod obraniami Niestety jak przyjdzie pelnia lata to trzeba bedzie ruszyc tylek na rower itp, zeby pozbyc sie waleczkow.
Hm, staram się przytyć od kilku lat. Jem-moim zdaniem więcej- i co ? Na wadze raczej nie przybieram (w 6 klasie podstawówki ważyłam od 43 do 45kg, teraz ważę 46...)a jeśli chodzi o figurę to tyję tylko w tyłku i brzuchu...
Ja osobiście do swojej figury dużo nie mam, tylko chciałabym mieć więcej siły. ( i troche większe piersi już nie wspomnę o nogach krzywych )

teraz ważę 46...)
a do jakiego wzrostu?

aniusia, widzę że trudno ci zacząć myśleć pozytywnie. Czytam te twoje posty i nie widzę w nich wiary w siebie tylko samo narzekanie. Na wszystko jest jakaś rada, może nie każdy problem się da całkowicie zaleczyć ale można go zmniejszyć! Na suchą skórę powinnać skombinować sobie może jakąś maść apteczną (nawet maść z wit.A za jakieś 3-4zł jest porządna). Na krzywe nogi odpowiedni fason spodni i gitara.Rozejrzyj się, ile dziewczyn wokół ciebie ma tak na prawdę krzywe nogi? Na pewno dużo. Nasze kompleksy stają się mniejsze gdy uświadomimy sobie, jak wiele osób ma takie same problemy co my. Póki nie otworzysz na to oczy to sama będziesz się męczyć. Każdy ma jakieś kompleksy, nikt nie jest idealny. Jesteś za młoda, by się aż tak tym dręczyć. Jestem przekonana, że jak już wyjdziesz z tego wszystkiego i lepiej się ze sobą poczujesz, to sama stwierdzisz ile czasu zmarnowałaś na zamartwianie się.
o nie moja droga tak nie może być zapisz sie na jakies zajecia i to od zaraz. A z prawkiem to pomysl sobie ze sup.er Ci wszystko pojdzie, ze jestes w tym dobra, staraj sie zeby faktycznie cos Ci dobrze poszlo, nikt Ci niczego nigdy nie przyniesie na tacy, a chocby nawet i przyniesie i tak musisz po to sięgnąć rękę także do boju!

162-4 (sama dokładnie nie wiem), tez jestem w tym przedziale wzrostu i do niedawna ważyłam tyle co Ty(mój biust delikatnie mówiąc do wielkich nie nalezy:P), a to nie było nigdy dla mnie jakimś wielkim kmpleksem. W trakcie matury(stresowałam sie i obżerałam) przytyłam do 48 kliogramów, ale poszło mi to w brzuszek i mam teraz taki wystający:P, dlatego zaczynam ćwiczenia na mięsnie brzucha
Wydaje mi sie że nawet mając mieseczkę C i proste nogi byłabys nieszcesliwa, bo tak jak dziewczyny wyżej pisały problemem jest brak samoakceptacji. Postaraj sie popatrzec na siebie przycyhylniejszym okiem i dostrzec to co Tobie piekne,a jesli Ci sie nie uda i nadal będziesz w tak podłym nastroju, to moze warto by było jednak udac się do specjalisty? Skoro jestes na tyle dojrzała, że przyjęłas do wiadomości to, że masz nerwcie,nie oszukujesz siebie i potrafisz o tym otwarcie mówić, to moze warto by było pójść o krok dalej i skonsultowac się z psychologiem.

Na wadze raczej nie przybieram (w 6 klasie podstawówki ważyłam od 43 do 45kg, teraz ważę 46...)a jeśli chodzi o figurę to tyję tylko w tyłku i brzuchu...

Tez jeszcze chyba w 2 klasie lo ważyłam 46 kg,to byłam przerażona,że coś ze mną nie tak. Kilka razy słyszałam,że wyglądam jakbym miała anoreksję ( ja wpieprzająca na przerwach chipsy,batony,bułki i żarcie z mc donalda). Też prawie cycków nie miałam i strasznie chude ręce. Teraz mam 22 lata,nadal jestem chuda,cycki mi trochę urosły,za to ręce mam dalej chude i wyglądam jak pająk
Dziewczyno,zamiast narzekać,że jesteś chuda,powinnaś się cieszyć,że masz dobrą przemianę materii i nie musisz liczyć kalorii Ja się zawsze cieszyłam,że mało ważę,bo mnie mogli na rękach nosić bez trudu A chudość da się zatuszować strojem bez problemu.
jak to moj kolega ze studiow zwykl mowic: "Najwazniejsze zebysmy byli zdrowi, szczesliwi i nie byli samotni na starosc" i w 100% ma racje

w moim przypadku to chyba łydek.
niekoniecznie. moze robilas złe cwiczenia?

eraz mam 22 lata,nadal jestem chuda,cycki mi trochę urosły,za to ręce mam dalej chude i wyglądam jak pająk
Dziewczyno,zamiast narzekać,że jesteś chuda,powinnaś się cieszyć,że masz dobrą przemianę materii i nie musisz liczyć kalorii Ja się zawsze cieszyłam,że mało ważę,bo mnie mogli na rękach nosić bez trudu A chudość da się zatuszować strojem bez problemu.

Dokladnie. Ja mam jeszcze gorzej, bo nogi od kolan w dol i rece mam jak pajeczak a reszte taka ze sklonnoscia do otylosci. Jedni jak mnie widza to mowia- dziecko utyj, bo jakie masz okropne rece, a potem inni jak mnie widza w kostiumie to jest "ale masz oponki". Ale wisi mi to juz. Nie mam co zrobic z rekami o nogami zeby przytyly. Jak sie komus nie podoba to neich nie patrzy

Tylko, że na No-scar mnie nie stać przy ostatnich wydatkach, a o innym nie słyszałam.

Najbardziej znaną maścią na blizny jest Cepan,ale jak pójdziesz do apteki i zapytasz o maść na blizny,to na pewno farmaceutka Ci wymieni jeszcze kilka i to dość niedrogich.
A mnie ciekawi czy te kremy/ maści w ogóle działają ? Bo jak patrze na te moje blizny, to coś nie wierzę że one zejdą...

Bo mi ogólnie chodzi o to, żeby zbladły, bo są czerwone. A niektóre są już bardzo stare, a wciąż widać przebarwienie
Tzn one dzialaja jak rana jest w miare swieza (przynajmniej Cepan). ALe moze pozniej tez troche chociaz dadza. Moj tata stosowal ja po operacji i nie ma sladu.

W ogole to na sucha skore polecam jakies witaminy, picie duzej ilosci wody i oliwki do ciala dla dzieci, ewentualnie masla do ciala (tez mam mega suche nogi i tylko to na mnie dziala).
Te maści,jak się je stosuje na stare blizny,nie daja jakiś spektakularnych efektów,ale przey regularnym stosowaniu bledną.

To nie jest temat o bliznach i suchej skórze

Jeszcze nie próbowałam pić oliwki

oczywiscie oliwka odnosi sie do czasownika polecam, a nie picie

Temat moze nie jest o bliznach, ale to one tez sa przyczyna depresji, wiec staramy sie pomoc jak tylko sie da
Faktyczną przyczyną moich stanów psychicznych pewnie jest brak akceptacji siebie, ale bardzo dziękuję za pomoc. Skorzystam na pewno, tylko nie wiem z czyjej porady, tyle ich było... Mam do wyboru : krem z witaminą A, maść na blizny, oliwki dla dzieci, dobre kremy nawilżające, tabletki capivit hydro control... Muszę się wybrać do apteki i pomyśleć co kupić. Dzięki :*

Temat moze nie jest o bliznach, ale to one tez sa przyczyna depresji, wiec staramy sie pomoc jak tylko sie da
Nie neguję, że staracie się pomóc, ale zaczynacie zbaczać z tematu wymieniając nazwy kosmetyków itd. Przecież można to robić w innym temacie